Duo Reges: constructio interrete. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quae cum dixisset, finem ille. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.
Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Tum mihi Piso: Quid ergo? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?
Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Nam quid possumus facere melius? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Gerendus est mos, modo recte sentiat.
Rationis enim perfectio est virtus; An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?
